Το πλέγμα της γλώσσας ή των ανθρώπινων σχέσεων λειτουργικά ορίζει, φράσσει, συγκρατεί, αντιστέκεται στον εκτοπισμό, στην αν εστιότητα, αναλογικά το πεδίο-πλέγμα φτιάχνεται από το ίδιο το υλικό, ως φυσικό αντικείμενο. Η βίδα αφενός ως σημείο και αφετέρου ως δομικό στοιχείο του έργου εκλαμβάνεται ως μονάδα και ταυτόχρονα μέσω της επανάληψης καθίσταται πλέον είδος. Η μονάδα ως σημείο και η κατά χιλιάδες επανάληψή της, η συγκεκριμένη θέση, η μεταξύ τους απόσταση, η διαφάνεια και η ροή του υλικού οδηγούν τελικά το θεατή σε μία ομαδοποίηση και απλοποίηση του οπτικού ερεθίσματος. Από τη μία πλευρά, οι βίδες στην υπηρεσία της εμμένειας και από την άλλη η «ελεύθερη» κίνησή τους μέσα στο πλέγμα, δημιουργούν μία αντίφαση στα όρια του προβλεπτού. Η απουσία οπτικής αναφοράς οδηγεί το θεατή να συμπληρώσει το έργο με τη δική του απορία, ερμηνεία και αίσθηση που αποκομίζει "Aschenputtel" 2017,15 Χ 15 Χ 200 εκ