"Restless waters" Σουφαρι Σεράι Ιωάννινα Ιούλιος 2018

ΣΗΜΕΙΑ

Ο άναξ, ου το μαντείον εστίν το εν Δελφοίς, ουδέν λέγει, ουδέν κρύπτει, αλλά σημαίνει.

1.     Το γλωσσικό σημείο λειτουργεί ως αναπαράσταση, αναλογία, υποκατάσταση.

1.1            Το εικαστικό σημείο λειτουργεί, επιπροσθέτως, ως πολλαπλή ερμηνεία.

2.     Γλωσσικό και εικαστικό σημείο λειτουργούν μέσα στο πλαίσιο ενός συστήματος.

2.1           Το πλαίσιο έχει συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, συγκείμενο, φύση σημείων, τρόπο  σύνδεσης σημείων.

3.    Τα σημεία τόσο στη γλώσσα όσο και στην τέχνη αποκτούν σημασία όχι εξαιτίας της ομοιότητάς τους προς άλλα σημεία, αλλά λόγω της μεταξύ τους  διαφοράς.

3.1          Το νόημα θεμελιώνεται πάνω στην διαφορά.

4.   Η σχέση μεταξύ των σημείων είναι αυθαίρετη. Είναι κατασκευή κοινωνική, θεσμική και αναγνωρίζεται από μια συγκεκριμένη κοινότητα ανθρώπων. Από μια συγκεκριμένη μορφή ζωής.
5.  Τα πολλαπλά σημεία του συγκεκριμένου εικαστικού πεδίου, υποκατάστατου του γλωσσικού, με την συγκεκριμένη μαθηματική ακολουθία, ενέχουν το στοιχείο της ταυτότητας αλλά και της διαφοράς εντός του κοινού πολιτισμικού συγκειμένου.

5.1         Αναφέρονται στο δίπολο ζωή- θάνατος. Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό.

5.2         Κάποια σημεία αναφέρονται στον θάνατο που έχει ήδη επισυμβεί και επιχειρείται η διαφύλαξη της νεκρής ζωής ως οιονεί ζώντος θανάτου.

5.3         Κάποια σημεία αναφέρονται στη ζωή που δεν έχει διακοπεί ακόμη και επιδιώκεται η διαφύλαξή της ως οιονεί αιώνιας νεότητας. Αυτή είναι η διαφορά.

6.   Στο συγκείμενο του δυτικού πολιτισμού, της ιουδαιοχριστιανικής μορφής ζωής, φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατος λειτουργούν με τρόπο δυιστικό, μανιχαιστικό.

7.  Η διαφύλαξη των γλωσσικών σημείων οδηγεί στον εγκλωβισμό τους και στην απονέκρωση στης γλώσσας. Οδηγεί στην προστατευτική-ασφυκτική εκδοχή του μονοσήμαντου νοήματος. Αδιαφορεί για την πολλαπλότητα και για την ανανέωση του γλωσσικού συστήματος.

7.1   Η διαφύλαξη των εικαστικών σημείων αναφέρεται στον εγκλωβισμό και στην απονέκρωση της ζωής. Η προστατευτική-ασφυκτική λειτουργία που παρουσιάζεται στο έργο «ΣΗΜΕΙΑ», εκθέτει την αδιαφορία του ανθρώπου για την ανανέωση της ζωής, πιστοποιεί την αδυναμία επίτευξης ενός αιώνιου επίγειου βίου. Εκθέτει τον άνθρωπο για την ανυποληψία του. Θυμίζοντάς μας τον μύθο του Τιθωνού. Εκθέτει τον άνθρωπο για την α-νοησία του. Θυμίζοντάς μας τον μύθο του Ίκαρου.

                                                                                                                 Μουράτης Κοροσιάδης